- O nas
- Szkoła
- Szkoła
- WIRTUALNY SPACER PO SZKOLE
- Lektorzy Matsuri
- Zajęcia
- Cennik
- Kursy JLPT (PAŃSTWOWY EGZAMIN Z JĘZYKA JAPOŃSKIEGO)
- Kursy HSK (PAŃSTWOWY EGZAMIN Z JĘZYKA CHIŃSKIEGO)
- Kursy KLPT/TOPIK (PAŃSTWOWY EGZAMIN Z JĘZYKA KOREAŃSKIEGO)
- Kursy B1, B2-FCE, C1, C2-CPE (EGZAMINY Z JĘZYKA ANGIELSKIEGO)
- Warsztaty Kaligrafii
- Kursy rysunku Manga
- Aktualności
- Tłumaczenia
- Wydawca
- Szkolenia
- Sklepik
- Kontakt
Artykuły MATSURI
Views: 897
Artykuły oraz materiały naukowe opracowane przez zespół MATSURI. Serdecznie zapraszamy do lektury:
Część pierwsza:
ARTYKUŁ - KALIGRAFIA JAPOŃSKA
しょどう 書道 shodō
書道(shodō) – w tłumaczeniu dosłownym oznacza „drogę pisma“. To kaligrafowanie znaków, które polega na zapisywaniu ideogramów w taki sposób, aby ukazać i wyrazić ich piękno. Oryginalnie shodō wywodzi się z Chin, wobec czego początkowo Japończycy naśladowali styl pisania Chińczyków. Jednakże, wraz z powstaniem japońskiego sylabariusza kana (na który składa się hiragana i katakana) zaczęły rozwijać się również niezależne style kaligrafowania w Japonii.
Podczas ćwiczenia się w kaligrafowaniu ważne są zarówno koncentracja i cierpliwość, jak i odpowiednie przyrządy, którymi będziemy się posługiwać. Ważne jest, aby podczas kaligrafowania używać tradycyjnego zestawu narzędzi, między innymi specjalnie do tego przeznaczonych pędzli, tuszu czy papieru.
墨(すみ) tusz
Tradycja nakazuje, abu tusz był wyrabiany każdorazowo przed przystąpieniem do kaligrafowania znaków. Ma on formę twardych, czarnych bloków o różnym kształcie, które powstają w wyniku częściowego spalenia drewna sosnowego (produkt ten nazywa się shōenboku松煙墨,しょうえんぼく). Taki blok zmieszany jest ze specjalnym klejem nikawa (膠,にかわ). W zależności od dodawania innych składników, tusz może mieć różne odcienie, np. szary, brązowy, fioletowy. Tusz używany do kaligrafowania tworzy się rozwadniając blok tuszu, jednocześnie pocierając go o powierzchnię suzuri. Obecnie jednak coraz częściej kupuje się rozwodniony już tusz. W Japonii najbardziej znane regiony, w których zajmowano się niegdyś produkcją tuszu to Nara oraz Kyōto.
硯 (すずり) suzuri
Suzuri – jest to rodzaj podstawy, służącej do rozcierania tuszu i przygotowywania tuszu do kaligrafowania – sumi. Dzielą się na dwie zasadnicze grupy: praktyczne i ozdobne. Większość z nich zrobiona jest z kamienia, jednak zdarzają się również suzuri kryształowe, jadeitowe, metalowe, bambusowe itp. Najczęściej mają kształt owalny, kwadratowy, zdarzają się jednak również suzuri o nieokreślonym kształcie. O jakości suzuri świadczy to, jak łatwo można dzięki niemu wyprodukować tusz. Każdy suzuri ma również zagłębienie, do którego spływa tusz, stworzony dzięki zmieszaniu stwardniałego tuszu z wodą.
筆(ふで) fude
Fude, czyli po prostu pędzel – podstawowe narzędzie niezbędne do kaligrafii. Pierwsze pędzle powstawały już ok. 2 – 3 tysięcy lat przed Chrystusem w Chinach. Obecnie używa się różnych materiałów do produkcji pędzli, lecz tradycyjnie zrobione są one z bambusa, włosie natomiast jest naturalne i pochodzenia zwierzęcego. Pędzel, obok tuszu, kamienia do rozcierania tuszu i papieru zalicza się do „czterech skarbów“ japońskiej kaligrafii (文房四候,bunbō shikō)。
半紙 (はんし) hanshi
Hanshi – to papier, który używany jest podczas kaligrafowania. Ma długość ok. 35 cm i szerokość ok. 25 cm. Papier ten jest stosunkowo miękki, najczęściej robi się go z morwy, lnu itp. W okresie Heian (VIII – XII w.n.e) standardem było używanie papieru o wymiarach 70×39 cm (papier washi和紙、わし). Po przecięciu go na pół powstawał mniejszy format, który zaczęto nazywać hanshi („han“ znaczy dosłownie „pół“).
硯箱 (すずりばこ) suzuribako
Suzuribako jest małym pudełkiem, w którym przechowuje się niezbędne narzędzia potrzebne w shodō. Pierwotnie importowane były z Chin, a w Japonii po raz pierwszy zaczęto produkować je ok. X wieku. Można wyróżnić ich dwa rodzaje:
Techniki kaligrafii
Ogólnie rzecz biorąc w shodō istnieje aż pięć różnych stylów kaligrafowania. Są to:
Należy jednak zwrócić uwagę na to, że obecnie w Japonii najpopularniejsze są tylko trzy z nich, mianowicie kaisho, gyōsho oraz sōsho. Poza tym czasem za czwarty obecny w Japonii styl uważa się kanę.
楷書 kaisho
Kaisho jest podstawowym stylem, jaki poznają wszyscy rozpoczynający swoja przygodę z shodō. Funkcjonuje również pod nazwą shinsho. Uważany jest za standardowy, głównie ze względu na prostotę odczytania znaków. Styl kaisho skupia się raczej na prostokątnych kształtach, przez co adeptom jest łatwiej przyswoić ruchy pędzlem. Pisząc tym stylem, kreślimy znaki powoli, kreska po kresce. Może minąć wiele lat zanim nauczymy posługiwać się kaisho, styl ten jest jednak podstawą aby dalej się rozwijać, jest swego rodzaju bramą do innych stylów. Mówi się, że styl ten został stworzony przez mistrza Zhong Yao, Chińczyka żyjącego w latach 151 – 230.
行書 gyōsho
Gyōsho znany jest jako styl pisany pół-kursywą. Określa się go tak, ponieważ łączy w sobie cechy zakrzywionych kresek oraz, częściowo, regularnych. Kiedy opanujemy już kaisho, następnym krokiem w rozwoju naszej umiejętności kaligrafowania jest przejście właśnie do gyōsho. W odróżnieniu od kaisho, w gyōsho zaobserwować można kilka kresek nakreślonych jednym machięciem pędzla. Przyjmuje się, że styl ten został stworzony przez chińskiego mistrza Liu Deshenga, a wywodzi się on z pisma kancelaryjnego reisho.
草書 sōsho
Tak zwany styl trawiasty shōsho znacznie się różni od dwóch poprzednich i można napotkać wiele trudności na swej drodze, zanim będzie się nim biegle posługiwać. Aby go opanować, przydatna może okazać się nauka innego stylu – reisho. Sōsho jest stylem kursywnym, który oryginalnie został stworzony z myślą o szybkim pisaniu. Posługując się tym stylem, należy być skupionym jeszcze bardziej niż zwykle kiedy kaligrafujemy, ponieważ każde nasze niedociągnięcie i zawahanie jest doskonale widoczne. Uroda tego stylu spowodowała, że stał się najpopularniejszy wśród artystów.
Czym jest kaligrafia dla Japończyków?
Mimo niesamowitego tempa życia w Japonii, Japończycy wciąż mają zamiłowanie do tradycyjnych „dróg“ (道、どう)i udaje im się znaleźć czas na rozwijanie własnej osobowości i charakteru. Czym więc jest shodō dla Japończyków? Według Yoshimi Nakayasu, posiadającej 5 dan (stopień mistrzowski) w kaligrafii japońskiej, kaligrafia nie polega tylko i wyłącznie na pięknym pisaniu znaków. To także uzewnętrznianie siebie, wzbagacanie swego serca, czy właściwie ducha (japońskie 心、こころ)oraz swego rodzaju duchowy trening. Porównuje ona sztukę kaligrafii do muzyki. W muzyce bowiem może istnieć jeden instrument oraz utwór, lecz granie na tym instrumencie i interpretacje piosenek czy melodii mogą się znacznie od siebie różnić. Podobnie jest z shodō. Używając tego samego pędzla i stosując się do tych samych zasad, mistrz kaligrafii potrafi w niepowtarzalny sposób wyrazić siebie. Poza tym, według Noshimi Nakayasu w kaligrafii ważne jest, jak to określa, „kontrolowanie własnej duszy“.
書道 w życiu Japończyków
W Japonii dzieci zaczynają naukę shodō już w szkole podstawowej. Zajęcia takie nazywają się shūji (習字、しゅうじ), czyli po prostu „nauka znaków“. Jeśli chcą, mogą również rozwijać się na zajęciach pozaszkolnych oraz w tak zwanych „klubach“ (クラブ). W pierwszych dwóch klasach dzieci posługują się miękkim ołówkiem, jednak w klasach od 3 – 6 piszą już pędzelkami. Zajęcia odbywają się najczęściej godzinę tygodniowo. W gimnazjum również jest czas na kaligrafię, a zajęcia odbywają się średnio 1-2 godziny miesięcznie. W liceum natomiast shodō jest przedmiotem, który należy wybrać samemu. Wybierają go najczęściej młodzi ludzie chcący mieć w przyszłości jakiś związek ze sztuką.Poza dziećmi również wielu dorosłych zapisuje się na kursy shodō, zarówno dla możliwości wyrażenia samego siebie, jak i ze względów praktycznych (dzięki kaligrafowaniu ręka podczas pisania znaków staje się „pewniejsza“).
Zwyczaje i konkursy związane z shodō
Ponadto istnieje również zwyczaj zwany kakizome (書初め). Jest to pierwsze wykonanie kaligrafii w danym roku i najczęściej wydarzenie takie organizuje się w szkołach podstawowych i gimnazjach. Wszyscy uczestnicy kaligrafują to samo słowo bądź złożenie, a następnie wybiera się najlepsze prace.
Gdzie można uczyć się kaligrafii?
W Japonii znajduje się wiele stowarzyszeń promujących shodō. Można się również zapisać na kursy kaligrafii. Jak jednak sprawa wygląda w Polsce? Okazuje się, że nie ma tak źle, jak mogłoby się wydawać. W naszym kraju bowiem działa wielu Japończyków, którzy posiadają wysokie stopnie mistrzowskie w shodō. W Warszawie zajęcia z kaligrafii prowadzi Pani Nakayasu Yoshimi (5 dan). Prowadzi ona również szkołę „Murasaki“, w której to szkole właśnie zapisać się można na zajęcia. W Poznaniu z kolei kaligrafią zajmuje się Pani Ikushima Maho.
Ile kosztuje kurs shodō?
Ceny zajęć z shodō wahają się w zależności od tego, za ile godzin „z góry“ zapłacimy. Jedna godzina zajęć kaligrafowania kosztuje mniej więcej 60 zł. Obok zamieszczony jest cennik jednej ze szkół zajmujących się nauczaniem shodō w Polsce.
Rodzaj zajęć | Cena |
Kaligrafia – raz w tygodniu – umowa na 3 miesiące | 170 |
Kaligrafia – 2 razy w tygodniu – umowa na 3 miesiące | 320 |
Kaligrafia – pakiet 10 zajęć (w dowolnych terminach) | 590 |
Kaligrafia – pakiet 20 zajęć (w dowolnych terminach) | 1100 |
Kaligrafia – lekcja jednorazowa | 65 |
Stowarzyszenia shodō w Japonii
Zenkoku shokyōkenreimei
Stopnie „wtajemniczenia“ w shodō
W shodō stosuje się system rankingowy, który wskazuje na nasz stopień zaawansowania, ukazuje poziom naszych umiejętności oraz oficjalnie je potwierdza. Podobnie jak w wielu innych „drogach“ japońskich, również i w shodō istnieje system stopni uczniowskich zwanych kyū(級) oraz mistrzowskich zwanych dan(段). W zależności od szkoły, liczba stopni może się różnić. W jednym z bardziej znanych stowarzyszeń, Nihon Shūji (日本習字)ranking stopni uczniowskich zawiera się w przedziale 10 – 1 (malejąco, aż do 1 kyū). Następnym stopniem jest 1 dan (pierwszy stopień mistrzowski) i może on zostać rozwinięty do 8 dan. Należy pamiętać o tym, że stopnie nie są sobie równoważne, jeśli weźmie się pod uwagę różne szkoły, gdyż wiele z nich używa swoich własnych skal rankingowych.
Egzaminy i certyfikaty
Tak jak i w wielu różnych innych dziedzinach, również w shodō można zdobywać stopnie. Aby jednak stopień taki uzyskać, należy najpierw podejść do stosownego egzaminu. Dzielą się na kilka rodzajów, np. w szkole Nihonshūji egzaminy zdawać można między innymi w takich kategoriach, jak znaki kanji, kana, egzamin z pisania znaków długopisem/piórem czy też egzamin na instruktora. W Nihonshūji istnieją cztery stopnie instruktorskie. Po japońsku na instruktora kaligrafii mówi się shihan (師範). Po osiągnięciu piątego stopnia mistrzowskiego dan osiąga się status kyōju (教授). Co ciekawe, w Japonii nie potrzebne jest zdanie egzaminu, by nauczać shodō.
Przykładowy certyfikat, zaświadczający o zdaniu egzaminu na stopień 7 dan,wydany przez Nihon Shūji kyōiku saidan (日本習字教育財団の七段位の検定)
Przykładowy egzamin. Kółka oznaczają poprawnie napisany znak, natomiast w pozostałych przypadkach zostały naniesione poprawki przez egzaminatora. ある書道試験の問題です。丸で正しい答え、赤い線で間違った線が見えます。
ARTYKUŁ - ŻYCIE CODZIENNE JAPOŃCZYKÓW - KĄPIEL I ŁAŹNIE
日本のお風呂 Kąpiel po japońsku
Łaźnia japońska – 日本のお風呂
kamaburo – 釜風呂 | mushiburo – 蒸し風呂 |
goemonburo – 五右衛門風呂 | doramukanburo – ドラム缶風呂 |
W którym momencie w historii zaczęło się uwielbienie Japonńczyków do kąpieli?
Odpowiedź jest prosta. Początkowo była to kąpiel parowa (np. kąpiele w łaźniach parowych w jaskiniach) czy przesiadywanie w gorących źródłach. Jednak wszystko zaczyna się w VI wieku, za panowania cesarza Kinmeia, kiedy to zostaje sprowadzona do Japonii chińska filozofia buddyjska. |
Kąpiel w tamtym okresie odbywała się w “łaźnio-szafie”, która w domostwie pełniła rolę łaźni parowej. Mechanizm działania był dość prosty: nogi zanurzano w ciepłej wodzie, relaksując dolną część ciała, co jakiś czas wylewając wodę na rozgrzany kamień. To rodzaj obecnie popularnej sauny! W okresie Edo nadal popularne były łaźnie parowe, jednak ogrzewano wtedy większe pomieszczenia. Mówi się, że zamek Edo był nazywany “wodnym pałacem”, gdyż pieszo przenoszono gorącą wodę z Atami! |
Styl łaźni wyraźnie zmienił się w okresie Meiji. Zakuroguchi jest podniesione (co widać na obrazku po prawej stronie) ponadto, dodatkową gorącą wodę umieszcza się między płytkami w celu utrzymania pary. |
Obecnie rytuał kąpieli może przyjmować rozmaite formy. Kąpiąc się oglądamy telewizję, relaksujemy się słuchając muzyki. Dzięki odpowiednio dobranemu stylowi kąpieli możemu poprawić samopoczucie, a nawet wpłynąć na przebieg diety! Coraz więcej informacji jest udostępnianych na ten temat. |
お風呂の言葉 – Przydatne pojęcia
温泉(おんせん)は、地中から湯が湧き出す現象や湯となっている状態、またはその場所を示す用語です。 Onseny – popularne gorące źródła. Powstają wtedy, kiedy dzięki ogromnemu cieśnieniu z wnętrza Ziemi, woda wydostaje się na powierzchnię. |
蒸し風呂(むしぶろ)は、蒸気により体を蒸らす風呂です。 Mushiburo, czyli łaźnia parowa. |
銭湯(せんとう)は料金を支払って入浴できるようにした施設で、日本の公衆浴場の一種。風呂屋(ふろや)とも、湯屋(ゆや)とも呼ばれる。 Sentou, czyli rodzaj publicznej japońskiej łaźni. Inaczej – miejskie kąpielisko z płatnymi usługami. Nazywane także furoya lub yuya. |
番台 – 公衆浴場などで、入り口に高く設けた見張台。また、その番人。 Jest to opłata, którą należy uiścić przy wejściu do sentou. Osoba, która przyjmuje opłaty nazywa się banjin. |
湯船 – 入浴用の湯をたたえておくおけ。 Yubune – to określenie odnosi się do praktycznie wszystkich kąpieli z użyciem wody. |
女湯 – 浴場で女専用の湯。 Onnayu – miejsce do kąpieli przeznaczone tylko dla kobiet. |
足湯 - 手足を洗うための湯。 Ashiyu – to ciepła woda przeznaczona do mycia rąk oraz nóg. |
男湯 – 浴場で男専用の湯。 Otokoyu – miejsce do kąpieli przeznaczone tylko dla mężczyzn. |
砂湯 – 温泉の蒸気などで熱した砂に身体を埋めてあたたまる設備。 Sunayu – na terenie gorących źródeł pokrywanie ciała ciepłym piaskiem; kąpiel piaskowa. |
サウナ – フィンランド風の蒸気浴の風呂。石を熱した熱と、それに水をかけて得られる蒸気とで小部屋の温度を高め、そこに入って汗を流す。 Sauna – znany, fiński rodzaj łaźni parowej. Rozgrzany kamień polewany jest wodą w celu wytworzenia pary i pocenia się. |
混浴 - 男女が同じ浴場で入浴すること。 Konyoku – branie kąpieli kobiet i mężczyzn w tym samym pomieszczeniu; łaźnia koedukacyjna. |
露天風呂 – 屋外にある風呂。野天風呂。 Rotenburo – wanna znajdująca się pod gołym niebem; na świeżym powietrzu. |
旅館 – 旅行者を宿泊させることを業とする家。 Ryokan – rodzaj japońskiego hotelu, w którym podróżni mają możliwość zatrzymania się. |
温泉旅行 – 地中から湯が湧き出す現象や湯となっている場所への旅。 Onsenryokou – wyjazd na wycieczkę do jednego z ośrodków, którego atrakcją są gorące źródła. |
浴衣 – 和服の一種である。通常の和服とは違い、長襦袢を着用せず、素肌の上に着る略装である。 Yukata – rodzaj kimona. Nosi się je na gołej skórze, w przeciwieństwie do kimona, które zakłada się na kilka innych warstw ubioru. |
有名な温泉地 – Najczęściej odwiedzane gorące źródła
YAMAGATA – jeżeli szukamy gorących źródeł w rejonie Touhoku to z pewnością najpierw przyjdzie każdemu na myśl Onsen Zao w Yamagacie. Inne to Yunosawa Spa w prefekturze Aomori, gorące źródła Tamagawa czy onsen Iwaki Yumoto – zbyt wiele by wymieniać wszystkie. |
KANAGAWA – jeżeli celem są gorące źródła w prefekturze Kanagawa to nie wolno zapomnieć o onsenie Yunohana. Mówi się, że są to piękne miejsca z niesamowitym widokiem na górę Fuji. |
GUNMA – region Kantou znajduje się w sercu gorących źródeł. Wokół znajdują się onsen Ikaho, tokijskie Nasu, a także onsen Kusatsu w prefekturze Gumna. W pobliżu Tokio znajduje się też Hakone, które urozmaici ucieczkę ze stolicy. |
HOKKAIDO – gorące źródła wiosną? Tylko na Hokkaido! Tutaj zasmakować można kąpieli na świeżym powietrzu podziwiając piękną przyrodę. Najsłynniejszym onsenem jest Noboribetsu, inne to także Niseko oraz Anko onsen. |
Ikaho onsen – gorące źródła, w których woda jest zabarwiona na złoto bądź srebrzysto (ze względu na minerały). W 1996 roku odkryto, że czysta woda jest źródłem srebra! |
Yu no kawa onsen – jeden z 3 największych gorących źródeł na Hokkaido. Odwiedzało go wiele postaci historycznych takich jak Enomoto Takeaki. |
Kawaguchiko onsen – jezioro położone u podnóża góry Fuji. Proponowane pokoje z widokiem na szczyt. Niedaleko znajduje się park rozrywki – po zabawie nie ma nic lepszego niż relaks w gorących źródłach. |
Shirahama onsen – jedne z trzech największych gorących źródeł w Japonii. Znane pod nazwą Osamu bądź Muro z okresu Asuka i późniejszej Nary. |
Kinugawa onsen – gorące źródła znajdujące się 2h drogi z Shinjuku. Ryokan znajduje się po drugiej stronie doline – oferuje luksusowe pokoje z przepięknym widokiem. |
Jouzankei onsen – znajduje się w jednej z największych miejscowości uzdrowiskowych, 1h jazdy od centrum Sapporo (Hokkaido). Od dawien dawna nazywany “Sapporo no okujishiki”, czyli “pokojem Sapporo”. |
Dougo onsen – jego historia sięga 3 000 lat wstecz. Jego nazwa pojawia się nawet w kronikach japońskich z VII wieku takich jak Nihonshoki! |
ARTYKUŁ - JAPOŃSKA SZTUKA SKŁADANIA PAPIERU ORIGAMI
折り紙 – JAPOŃSKA SZTUKA SKŁADANIA PAPIERU ORIGAMI
Origami to umiejętność składania kolorowego, kwadratowego kawałka papieru, bez użycia nożyczek ani kleju, tak, aby powstały małe dzieła sztuki jak ptaki czy złote rybki. Najbardziej popularnym origami jest postać żurawia – jest powszechnie uważany za arcydzieło sztuki składania papieru. |
1000 żurawi wykonanych z papieru i złożonych w odpowiedni sposób nosi nazwę senbazuru (Tysiąc Żurawi). Następnie zanoszone są one choremu z życzeniami, aby jak najszybciej powrócił do zdrowia. |
W Stanach Zjednoczonych wyjątkowo znanym stworzyszeniem origami jest Oppenheimer’s The Friends ORIGAMI of America, Wielka Brytania jest znana z Brytyjskiego Stworzyszenia Origami. W innych państwach świata (Belgia, Holandia, Włochy) również można spotkać organizacje zajmujące się japońską sztuką składania papieru. |
Zastanówmy się jednak, jak w końcu zaczęto bawić się w “składanie papieru”? Jak wygląda historia origami? |
Technika składania papieru została sprowadzona do Japonii z Chin w VII wieku. Papier przez długi okres czasu przechodził odpowiednie procesu przetwarzania, aby osiągnąć produkt, który przy składaniu będzie sprężysty, nie podatny na rozdzieranie, a równocześnie delikatny. Washi – tradycyjny japoński papier, unikalny i odrębny, który przyczynił się do rozwoju origami. |
Składanie takich origami jak łódź czy żuraw uważane jest za zajęcie czysto hobbystyczne. Dawniej były jednak składane w celu zapobiegania chorobom oraz odganiania złego losu. |
Zaczęto je składać na większą skalę prawdopodobnie w okresie Edo (1600-1868), kiedy to rozpoczęła się masowa produkcja papieru. |
W latach 1688-1704 (era Genroku) składanie różnych rodzajów żurawi oraz łodzi z papieru stało się bardzo modne. Gotowymi origami ozdabiano stroje, uwieczniano je na obrazach ukiyo e. |
Około 100 lat później zaczęto publikować książki poświęcone coraz trudniejszym origami. Była to nie tylko forma zabawy dla dzieci, wiele diagramów składania papieru były skierowane ku dorosłym ze względu na złożoność i trudność wykonania wzorów. |
Technika wyrobu papieru została wprowadzona do Europy w XII wieku. W tamtym okresie produkowano inną formę origami. Była popularna, jednak nie na taką skalę jak to miało miejsce w Japonii. |
W okresie Meiji sztuka składania papieru była na tyle popularna, że zaczęto nauczać jej w przedszkolach i szkołach podstawowych. Na rozwój origami wpłynął niemiecki pedagog Friedrich Wilhelm August Fröbel (1782-1852), który włączył origami do europejskiej metody nauczania. Pozwalało to poznawać geometryczne kształty oraz figury, dlatego system ten powszechnie stosowano w przedszkolach. |
Popularność origami W czasach obecnych istnieją niezliczone kształy origami. Ponadto została powszechnie uznana ich wartość oraz ogromny potencjał. Origami stało się hobby dorosłych. Na całym świecie zakładane są organizacje zrzeszające miłośników tej japońskiej sztuki. |
他の折り紙団体 British Origami Society(イギリス) OrigamiUSA(アメリカ) The Israeli Origami Center(イスラエル) Centro Diffusione Origami(イタリア) Paper Crane(オーストラリア) Asociación Española de Papiroflexia(スペイン) du Mouvement Français des Plieurs de Papier(フランス) Origami Sociëteit Nederland(オランダ) Kusudama (jap. 薬玉 kusu dama) – kulista ozdoba wykonana m.in. ze sztucznych kwiatów lub papieru (np. metodą origami). Czasem doczepia się do niej od spodu długie, kolorowe wstążki, tasiemki, nici. W starożytnej Japonii kusudama była torbą wypełnioną substancjami zapachowymi, mającymi na celu odstraszenie złych duchów i demonów, głównie w czasie dorocznego Święta Dzieci w dniu 5 maja. Kusudamy uważa się za prekursora origami modułowego. Różnica między kusudamą a origami modułowym jest taka, że poszczególne moduły w origami nie mogą być sklejane ani zszywane. |
Kirigami (jap. 切り紙) jest odmianą origami, w której wolno twórcy robić małe cięcia w papierze (z jap. kiru = uciąć, kami = papier). W origami nacięcia nie są tolerowane ponieważ techniki składania papieru rozwinęły się wystarczająco, by cięcia były niepotrzebne. |
Origami modułowe, molekularne lub matematyczne – odmiana origami, w której figury powstają w wyniku połączenia powstałych wcześniej zgodnie z regułami origami elementów. Takie pojedyncze moduły (np. moduł zwany Sonobe) są łączone w całość, tworząc bardziej skomplikowaną figurę. |
鈴木恵美子 Suzuki Emiko – znana artystka japońska. Cechuje ją delikatność stylu wykonania papierowych dzieł. Jedną z jej najbardziej znanych prac jest “zakręcona róża” wykonana z siatki (na obrazku poniżej) |
Eric Joisel – francuski mistrz origami, który tworzył swoje dzieła przy pomocy tzn. wodnej techniki – dzięki odrobinie wody potrafił uformować niesamowite figury, nie używając przy tym kleju czy nożyczek. |
Akira Yoshizawa to artysta, który przez ponad pół wieku był najbardziej rozpoznawalnym twórcą origami na świecie. Jest on uważany za ojca współczesnego origami i człowieka, który z tego rzemiosła uczynił sztukę. Przez lata doskonalił techniki składania papieru, opracował też uniwersalny, symboliczny sposób zapisywania instrukcji, który mogły zrozumieć także osoby nie znające japońskiego. Stworzył 50 000 modeli, wydał 18 książek i założył Międzynarodowe Centrum Origami w Tokio. Za swoje zasługi w propagowaniu kultury Japonii został odznaczony przez cesarza Orderem |
To dzieło artysty z Japonii – Wataru Ito – budował je przez cztery lata. Pan Ito budował swój „Castle on the Ocean”, gdy znudziły go egzaminy wstępne na uniwersytet. Używając tylko noża i kleju, student sztuki zbudował całą panoramę miasta przez cięcie i składanie setek stron papieru. |
Najmniejszego żurawia origami najprawdopodobniej wykonał pan Naito Akira z Japonii. Używał stopniowo coraz mniejszych kwadratów -najmniejszy żuraw został zrobiony z kwadratu o wymiarach 0,1mm x 0,1 mm. Pan Naito składał małego ptaka przy użyciu mikroskopu i specjalistycznych narzędzi, które zrobił sam. |
Najwiekszy żuraw powstał na stadionie w Japoni. Do zrobienia tej figury użyto papieru o wymiarach 64,77m x 64,77m . Ze względu na ogromny rozmiar, uczestnicy używali wałów aby uwolnić powietrze ze złożonych elementów. Budowa żurawia trwała siedem i pół godziny, a pracowało przy tym 200 mieszkańców w wieku od 6 do 77 lat. |
シンガポールコブラ Giantyczna Cobra o długości prawie 150 metrów była składana w Singapurze z okazji roku węża – 2001r. |
ARTYKUŁ - JAPOŃSKI NOWY ROK - お正月
ARTYKUŁ – JAPOŃSKI NOWY ROK – お正月
Jedno z najważniejszych, jak nie najważniejsze święto japońskie. Jest formalnym świętem państwowym w dniu 1 stycznia, jednak zazwyczaj obchodzi się je od 29 grudnia do 3 stycznia. Jest to nie tylko czas zabawy i spotkań z bliskimi, ale także szansa na pozamykanie starych spraw, rozpoczęcie życia od nowa i zapewnienie sobie szczęścia w przyszłości. *Przygotowania do obchodów Nowego Roku zaczynają się od susu-harai, czyli porządków domowych. Dzięki nim dom ma wejść w nowy rok oczyszczony ze złych wspomnień. *Bardzo istotne są dekoracje. Po obu stronach wejścia do domu ustawiane są kado-matsu – ozdoby złożone z trzech ostro przyciętych bambusów związanych słomą ryżową i przystrojonych gałązkami sosny. W kado-matsu mieszka oshigami, bóstwo zapewniające dobrobyt i urodzaj. |
|
*Inną dekoracja jest shime-nawa, czyli wisząca kompozycja ze słomy ryżowej i poskręcanego w zygzakowaty wzór papieru. Ma ona odganiać złe duchy. |
*Kagamimochi – czyli kolejna ozdoba, składa się zazwyczaj z dwóch okrągłych mochi umieszczonych na sobie oraz pomarańczy daidai. |
*Wcześniej przygotowuje się także niektóre potrawy np.: ryżowe ciasteczka mochi, jedzone razem z zupą zōni oraz toso, czyli ceremonialnym, ostrym sake z dodatkiem ziół. | |
*Przed shōgatsu należy też wysłać okolicznościowe kartki z życzeniami, które nazywają się nenga-jō. Dzięki niezawodnej japońskiej poczcie, kartki dostana doręczone dokładnie 1 stycznia.
*Wszystkie przygotowania muszą zostać zakończone przed nocą 31 grudnia.
Wieczór poprzedzający shōgatsu tradycja nakazuje spędzić z rodziną. W czasie Nocy Noworocznej Japończycy odwiedzają świątynie lub oglądają programy noworoczne w telewizji. Np. Bardzo popularny jest program Kohaku Uta Gassen, który jest swego rodzaju przeglądem trendów muzycznych minionego roku.
|
|
*Symbolicznym wydarzeniem jest 108 uderzeń świątynnych dzwonów (joya-no kane). Ich bicie ma wypędzić stary rok i przynieść szczęście w nowym. Liczba 108 jest istotna w buddyzmie, a 108 uderzeń dzwonu ma oznaczać oczyszczenie z 108 złudzeń i cierpień z odchodzącego roku. | *Drugi dzień obchodów Nowego Roku wiąże się z wieloma tradycjami i obyczajami. Bardzo istotne jest jedzenie. Przygotowywanie jedzenia w 1 dzień roku było zawsze tabu, spożywa się więc wcześniej przygotowane dania. Jest ich wielka różnorodność i są zazwyczaj mocno doprawione. |
Tradycyjnie w pierwszy dzień roku wręcza się dzieciom podarki, czyli o-toshidama. Są to zwykle pieniądze włożone w koperty. Zwyczaj ten zobowiązuje do dawania prezentów nie tylko własnym dzieciom, ale także tym pochodzącym z zaprzyjaźnionych rodzin. Noworoczny poranek to także czas, gdy roznoszone są kartki z życzeniami. Tego dnia należy także obowiązkowo odwiedzić świątynie. |
*hatsu-yume – dosł. pierwsze marzenie senne i wróżba, dotycząca interpretacji snu z nocy 1 na 2 stycznia, pomyślność zapewnia sen o górze Fuji, zielu oberżyny, sokołach i jastrzębiach;
*hatsu-ni – przyjęcie przez właścicieli sklepów pierwszego towaru w roku;
kaki-zome – pierwsza kaligrafia, przedstawia ona często noworoczne postanowienie;
Shōgatsu jest także czasem zabawy i odpoczynku. Tradycyjne noworoczne gry to:
*hane-tsuki – rodzaj japońskiego badmintona, odbijanie paletką specjalnej lotki, popularne wśród dziewczynek; tako-age – puszczanie latawców; |
*karuta – gra karciana, jej znajomość świadczy o wykształceniu i wiedzy. Polega na połączeniu w pary 200 kart ilustrowanych fragmentami poematów, przysłów, portretami postaci historycznych i rysunkami kwiatów. Sędzia odczytuje część tekstu, a gracze muszą odszukać jego zakończenie. Wygrywa ten, kto pierwszy pozbędzie się wszystkich kart, a przegrany zakłada worek na głowę.
Pierwszego dnia Nowego Roku odbywa się natomiast słynna parada ze smokiem oraz pokazy fajerwerków.
ARTYKUŁ - MIEJSCA, KTÓRE WARTO ZWIEDZIĆ W JAPONII
MIEJSCA, KTÓRE WARTO ZWIEDZIĆ W JAPONII:
Kyoto (jap. 京都市 Kyōto-shi)Populacja:
• liczba ludności: 1 464 990 os.
• gęstość zaludnienia: 1 779 os./km2
Powierzchnia: 827,90 km2 |
Tō-ji (jap. 東寺 Świątynia Wschodnia)
• jedna z najstarszych świątyń buddyjskich w Japonii, zbudowana w 996 roku
• w 1994 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO
• na zdjęciu obok pięciokondygnacyjna pagoda, której wysokość wynosi 57metrów,
|
Shimogamo (jap. 下鴨神社)
• świątynia Shimogamo została zbudowana w 6 wieku
• wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO
|
|
Park Małp Iwatayama (jap. 嵐山モンキーパーク, Arashiyama Monkī Pāku)
• park małp znajdujący się na górze Arashiyama
• znajduje się w nim ponad 170 małp, które są dzikie, ale można je dokarmiać jedzeniem zakupionym na terenie parku
|
Międzynarodowe Muzeum Mangi w Kyoto (京都国際マンガミュージアム Kyōto Kokusai Manga Myūjiamu)
• muzeum otworzono w 2006 roku
• znajduje się w nim ponad 200 000 eksponatów, w tym m.in. Gazety z ery Meiji
|
|
Muzeum Narodowe w Kyoto (jap.京都国立博物館 Kyōto Kokuritsu Hakubutsukan)
• muzeum zostało założone w 1897 roku
• jest to jedno z trzech dawnych cesarskich muzeów sztuki
• muzeum skupia się na dziedzictwie dawnej Japonii oraz sztuce azjatyckiej
|
Kennin-ji (jap.建仁寺Kennin-ji)
• najstarsza świątynia zen w Japonii, została zbudowana w 1202 roku
• bardzo ważne miejsce dla wyznawców rinzai zen
• założycielem świątyni był Eisai, który to wprowadził rinzai zen do Japonii
• należy do Kyōto-gozan, czyli pięciu obiektów sakralnych zen w Kyoto
|
Tokyo (jap.東京 Tōkyō)Populacja:
• liczba ludności: 13 161 751 os.
• gęstość zaludnienia: 6 016 os./km2
Powierzchnia: 2 187,65 km2 |
Pałac Cesarski (jap.皇居Kōkyo)
• wielu turystów kieruje pierwsze kroki do Pałacu Cesarskiego, jest to główna rezydencja cesarza Japonii
• całkowita powierzchnia wynosi 341 hektarów.
•Pałac Cesarski jest ogólnie dostępny dwa dni w roku, a mianowicie w urodziny cesarza 23 grudnia oraz z okazji Nowego Roku 2 stycznia
|
Dzielnica handlowa Ginza(jap. 銀座)
•najsłynniejsza dzielnica handlowa, luksusowy region Tokyo
• jest jedną z najdroższych dzielnic Tokyo, znajduje się w na niej wiele markowych centrów handlowych, butików, kawiarni • znajduje się tam również teatrkabuki
|
|
Dzielnica Japonii- Shibuya
• jedna z 23 specjalnych dzielnic japońskiej stolicy Tokyo
• dzielnica handlowa i rozrywkowa
|
MeijiShrine (jap.明治神宮 MeijiJingū)
•najbardziej znana świątynia shinto w Japonii
• znajdują się tam prochy cesarza Meiji
• tak jak w innych miejscach tego typu utrzymanie czystości w świątyni jest bardzo ważne (element rytuału)
|
|
Świątynia Sengaku-ji
•mała świątynia znajdująca się w Tokyo
• na początku XVIII wieku shogunzapraszał tam szlachciców z całej Japonii
• w świątyni znajduje się kamień, na którym Asano popełnił seppuku
• na cmentarzu znajdującym się na terenie świątyni pochowany jest AsanoTokumi no Komo wraz z najbliższa rodziną
|
Park Yoyogi (jap.代々木公園 Yoyogikōen)
•jeden z największych parków w Japonii zlokalizowany w dzielnicy Shibuya w Tokyo
• został utworzony w roku 1967
• w parku występuje wiele utalentowanych osób od artystów grających na rogu do profesjonalnych tancerzy
• otwarty jest od świtu do zmierzchu, wstęp jest darmowy
|
Osaka (jap.大阪 Ōsaka)Populacja:
• liczba ludności: 2 663 096 os.
• gęstość zaludnienia: 11 980 os./km2
Powierzchnia: 222,30 km2 |
Zamek Ōsaka (jap.大阪城 Ōsaka-jō)
• zamek budowano w latach 1583-1598
• często nazywany złotym zamkiem lub brokatowym zamkiem
• na terenie zamku znajduje się 13 obiektów, łączna powierzchnia wszystkich obiektów wynosi około 60 000 m2
na terenie zamku znajduje się kapliczka Toyokuni poświęcona Toyotomi Hideyoshi |
Światynia Czterech Królów Nieba (jap. 四天王寺 Shitennō-ji)
•świątynia buddyjska zbudowana w roku 593 przez książę Shotoku • jest to pierwsza i najstarsza świątynia buddyjska w Japonii
• 21 dnia każdego miesiąca w świątyni można kupić pamiątki związane z tym miejscem
|
|
Amerikamura, czyli dzielnica amerykańskiej kultury
• dzielnica założona w latach 70. XX wieku
• na jej obszarze działają liczne amerykańskie butiki, sklepy z zabawkami, sklepy muzyczne, dyskoteki, kina oraz nocne lokale
• jest miejscem spotkań buntującej się przeciw uniformizacji życia społecznego młodzieży
|
Fukuoka (jap. 福岡市)Populacja:
• liczba ludności: 1 463 826 os.
• gęstość zaludnienia: 4 223,9 os./km2
Powierzchnia: 341,11 km2 |
スカイドリームフクオカ, czyli diabelski młyn
• o wysokość 120 metrów
|
Park Ohori (jap.大濠公園Ōhori-kōen)
• jeden z najładniejszych parków wodnych znajdujących się w Japonii
• został otworzony w roku 1929
• cieszy się dużą popularnością jako miejsce relaksu
|
|
Zamek w Fukuoce (jap.福岡城 Fukuoka-jō)– Zamek powstał we wczesnych latach ery Edo | Muzeum sztuki (jap. 福岡市美術館)
• muzeum sztuki znajdujące się w Fukuoce
• znajduje się tam wiele godnych uwagi eksponatów sztuki azjatyckiej oraz różnorodne eksponaty sztuki współczesnej
• w 2010 roku można było tam zobaczyć ogromną wystawę Marc’a Chagall’a
• znajduje się tam obraz Salvadora Dali „ The Madonna of Port Lligat”
|
|
Znajdujący się w muzeum obraz Salvadora Dali „ The Madonna of Port Lligat” |
Prefektura Okinawa (沖縄県 Okinawa-ken)Populacja: • liczba ludności: 1 392 503 os.
• gęstość zaludnienia: 612 os./km2
Powierzchnia: 2 274,59 km2 |
Zamek Shuri (jap.首里城 Shuri-jō)Zamek zbudowany w XIV wieku, ostatnia przebudowa miała miejsce w latach 1958-1992. Jest to zamek dawnych królów monarchii Ryukyu
|
Brama zamkowa Shurei-no-mon
• brama jest symbolem Okinway
• pochodzi z XVI wieku i odzwierciedla chińskie wpływy
• można ją oglądać na banknocie japońskim o nominale 2000 jenów
|
|
Akwarium okinawskie (jap. 沖縄美ら海水族館 czyli Okinawa Churaumi Suizokan)
•drugie co do wielkości na świecie akwarium • otwarte 1 listopada 2002 roku
• zaprojektowane przez Yokifuso Kokubo
• akwarium zajmuje 19 000m2
• żyje w nim ponad 26 000 zwirząt, 740 gatunków
• wiele gatunków znajdujących się w akwarium to gatunki zagrożone
• znajdują się w nim również rekiny wielorybie
|
Rezydencja Shikina-en
• rezydencja składająca się z wielu, drewnianych budynków palacowych
• ważnym elementem rezydencji jest piękny ogród, w którym znajduje się wiele jeziorek i rzadkich na wyspie roślin
• w rezydencji tej rodzina królewska przyjmowała gości oraz wypoczywała
|
|
Akwarium okinawskie |
ARTYKUŁ - OSEIBO
OSEIBO/ お歳暮
W Japonii wyróżnia się dwa święta polegające na obdarowaniu drugiej osoby prezentem w celu wyrażenia swojej wdzięczności. Istnieje lipcowy ochūgen, czyli prezent pół-roczny, oraz oseino, grudniowy podarunek mający na celu podziękowanie za owocną współpracę czy też dobre kontakty, które trwały przez cały rok. Daje się go zazwyczaj w pierwszej połowie grudnia, starając się nie przekroczyć daty dwudziestego dnia tego miesiąca.
Zadaniem oseibo jest wyrażenie wdzięczności lub podziękowanie osobom takim jak krewni, klienci, współpracownicy, lekarze czy nauczyciele. Nie jest konieczne dawanie oseibo osobie, której wkład w nasze życie postrzegamy jako mało ważny. Kiedyś ten podarunek uważany był za obowiązkowy, obecnie tradycja z nim związana powoli wymiera, zastępowana przez amerykańską wymianę prezentów Bożonarodzeniowych.
O cenie upominku decyduje relacja jaką mamy z obdarowywaną osobą. Zwykle jednak cena oseibo wynosi około 5000 jenów; droższe podarunki zazwyczaj kupowane są przełożonym i szefom. Samym prezentem jest coś, co można wykorzystać w codziennym życiu – począwszy od różnego rodzaju jedzenia, przez alkohol, ozdoby, mydełka, świeczki i tym podobne. Powinno to być coś, co przyda się w kolejnym roku. Jeżeli nie mamy pomysłu na formę podarunku, z pomocą przyjdą nam domy towarowe i supermarkety, które w odpowiednim czasie przygotowują działy poświęcone oseino. Po wyborze interesującego nas produktu możemy go wręczyć osobiście, jednak obecnie bardziej popularne jest korzystanie z usług, które oferują dostarczenie prezentu do adresata.
お歳暮の由来とは?
年の暮れのご挨拶として定着しているお歳暮。その昔、新年に先祖の霊を迎えるために、子孫がお供物を本家や親元に持ち寄る行事があり、これがはじまりとされています。お歳暮の品は、年越しに必要なお供物として、塩鮭やもちなど食料品を贈っていたそうです。
また、江戸時代の商習慣が影響されたという説もあります。この時代の商売は基本的に掛け売りであり、お盆と暮れの時期に半年分まとめて支払うことになっていました。この支払をする際に、日頃のお礼と「新年もよろしくお願いします」という気持ちから、贈り物を持参していたようです。お歳暮の由来は諸説ありますが、1年間のお世話に対するお礼や、これから迎える新年でのお付き合いを願う気持ちを表す良い機会として、現代でも大切にされています。
お歳暮を贈る時期はいつ?
お歳暮は1年を締めくくる大切な季節のご挨拶。贈答のタイミングをはずさないようにしたいものです。12月の初め~12月20日頃までに贈るのが良いでしょう。本来は年内中でOKなのですが、暮れも25日を過ぎた忙しい時期にお歳暮が届いても、相手にとっては迷惑になってしまうかもしれません。もし、お正月用の生鮮品を贈るなら年内ギリギリの方が親切ですが、その場合には事前に相手へ確認しておく必要があるでしょう。
うっかりお歳暮を贈るのが遅くなってしまいそうな時には、新年まで待つのがスマート。「のし紙」の表書きも変わります。1月7日(松の内)までに贈る場合には「御年賀」として、もしそれ以降になるようなら、立春までに「寒中御伺」や「寒中御見舞」として贈りましょう。
また、相手先が喪中の場合でも、お歳暮は失礼にあたりません。
お歳暮の予算はいくら?
お歳暮の相場は、3,000円~10,000円が一般的で、お中元の予算よりも少し高めに設定している人が多いようです。これは、上半期のお礼の意味合いを持つお中元に対し、お歳暮は1年間の感謝を表すので、そのぶん贈り物にも配慮するということでしょう。
また、お中元とお歳暮のどちらかを贈る場合には、1年の締めくくりとして、お歳暮だけを贈るようにするのが通常です。分不相応な高額な品物や、相手が負担に感じてしまう品物はNG。
お歳暮は誰に贈るもの?
1年間の感謝の気持ちと、「来年もよろしく」という願いを込めて、お世話になっている方へ贈るのがお歳暮です。本来は、離れて暮らしている両親や親戚、仲人、勤務先の上司や恩師など、目上の相手に対して贈るのが基本となります。
ARTYKUŁ - Święto Tanabata /七夕
Święto Tanabata /七夕
Japońskie święto znane jest również pod nazwą święta gwiazd. Odbywa się 7 dnia 7 miesiąca, przy czym zależnie od regionu i obowiązującego kalendarza święto wypada na lipiec bądź sierpień. Wtedy bowiem spotykają się dwie gwiazdy – Atair i Wega, które na co dzień oddzielone są od siebie Drogą Mleczną. Choć jest dużo wersji legend, które są podłożem święta, to najbardziej popularna zaczerpnięta jest od chińskiego święta Qixi Festival. Według legendy gwiazdy te, to para kochanków księżniczka Orihime i pastuszek Hikoboshi, którzy mogą się spotkać tylko w ten jeden wieczór. Zakochani mogą widywać się tylko przy dobrej pogodzie (nie może padać deszcz). Ludzie modlą się o dobrą pogodę, aby para mogła się spotkać. Japończycy uważają, że w ten właśnie dzień spełniają się marzenia. Zapisują więc swoje życzenia na karteczkach (jap.短冊, tanazaku) . Często własnoręcznie je ozdabiają i wieszają je na gałązkach bambusa, mając nadzieję, że ich marzenia spełnią się. Samo drzewko spotkać można udekorowane przed domem. Obchody święta w zależności od miejsca są organizowane inaczej. W większości miast można spotkać kolorowe światełka i serpentyny rozwieszone wzdłuż ulic. Zwyczaje te przypominają zwyczaje obowiązujące podczas święta Obon. Jest to radosny festyn, który ma specjalną piosenkę, którą się śpiewa podczas obchodów. Tanabata jest obchodzona na szeroką skalę w wielu miejscach w Japonii, najczęściej w pobliżu centrów handlowych, ozdobionych wielkimi, kolorowymi wstęgami. Najbardziej znany festiwal odbywa się w Sendai i trwa on od 5 do 8 sierpnia. Podczas Tanabaty w Sendai tradycyjnie wystawia się 7 rodzajów dekoracji, które mają różne znaczenia. Wszędzie W Japonii W miejscu obchodów ustawiane są stoiska z jedzeniem, lub inne stoiska oferujące przeróżne gry i zabawy.
ARTYKUŁ - AKIRA TORIYAMA/ 鳥山明
AKIRA TORIYAMA/ 鳥山明
Akira Toriyama przyszedł na świat 5 kwietnia 1955 roku w prefekturze Aichi. Wychowywał się na anime takich jak: Tatsuwan Atom, Tetsujin 28, Eightman. Od dziecięcych lat sporo rysował, początkowo ograniczał się tylko do kopiowania mang lub bohaterów anime. Z czasem Akira zaczął tworzyć własne postacie.
Swoją pierwszą nagrodę otrzymał w szkole rysowania „Zugayasan”, a dostał ją za rysunek przedstawiający motyw ze „101 dalmatyńczyków”, (jako ciekawostkę podam, że Tatuswan Atom i 101 dalmatyńczyków były ulubionymi filmami animowanymi Akiry.). Po ukończeniu szkoły podstawowej postanowił dalej kształtować się w tej dziedzinie. W 1974 roku skończył prefekturalne liceum przemysłowa na kierunku projektu technicznego i podjął pracę w biurze projektów związanych z reklamami, jako grafik. Długo jednak tam nie został. Znudzony zrezygnował z pracy, poświęcając się w całości rysowaniu mang. Po kilku nieudanych próbach zadebiutował wreszcie w 1978 roku na łamach „Shōnen Jump” (週刊少年ジャンプ,) wydawnictwa Shūeisha (集英社, Shūeisha) , historią pt. „wonder Island”, za którą otrzymał nagrodę „Young Jump”. Kolejny rok to także jednorazowe publikacje: „Today’s Highlight Island” i „Tomato Girl Detective”. Pierwszy duży sukces przyszedł w 1980 roku wraz z doskonale wszystkim znaną serią „Dr. Slump”, kontynuowaną przez pięć kolejnych lat i zamkniętą w 18 tomach. Jej popularność była tak duża, że po zaledwie pięciu tygodniach publikacji mangi pojawiła się 243-odcinkowa seria telewizyjna. Równolegle z „Dr. Slumpem” ukazywały się inne krótkie historyjki: „Pola and Roid” (1981), która przyniosła mu nagrodę „Shonen Jumpa”, „Escape” (1982), „Chobit” i „Pink” (1983) opublikowane we „Fresh Jump” a następnie „Dragon Boy” (1983).
W listopadzie 1984 powstała seria, która przebiła popularnością „Dr. Slumpa”, odniosła ogromny sukces, a jej sława trwa do dziś, mowa tu o serii Dragon Ball. Oczywiście wkrótce pojawiło się anime, przy którym Akira maczał swoje palce. Pracował też przy projektach gier na takie platformy jak Super Nintendo czy Sony Playstation, do jego dzieł zalicza się „Dragon Quest”, „Chrono Trigger” i „Tobal”, oraz gry pod znakiem Dragon Ball.
Po 10 latach pracy nad „Dragon Ball”, zakończył serie na 42 tomie. Po roku przerwy wydał następujące dzieła: „Cowa!” (1997), „Kajika” (1998) i „Sand Land” (2000). Aktualnie współtworzy „Blue Dragon” i, jak sam twierdzi, ma to być jego ostatnia praca tego rodzaju.
Akira często umieszcza w mangach autentyczne postaci, np.: swojego wydawcę Mashirito, który występuje w „Dr. Slump” jako zły i szalony bohater imieniem Torishima. Sam także pojawia się wielokrotnie w epizodycznych rolach, głównie jako charakterystyczny mały robocik. Wiele ze swych upodobań i cech przelewa na bohaterów. Dla przykładu: miłość do natury uwidoczniona w Cyborgu 16 czy upodobania Genialnego Żółwia do pism dla dorosłych. Czasem wzoruje się na innych popularnych osobach np.: postać Jackiego Chana na turnieju w Dragon Ball, kiedy to Genialny Żółw przybrał imię Jackie Chun walcząc stylem pijanej pięści.
Prywatnie Akira Toriyama jest szczęśliwym mężem i ojcem dwóch dzieci: syna imieniem Sasuke (1987) oraz córki (1990), której imienia nie zdradził. Należy do grona osób nieśmiałych i lubiących życie zdala od miejskiego zgiełku. Wolny czas najchętniej spędza z rodziną, lubi też składać plastikowe modele samochodów i samolotów, a także grać w gry telewizyjne. Panadto jest miłośnikiem zwierząt.
Akira osiągnął status, o jakim wielu twórców mangi może tylko pomarzyć. „Dragon ball” sprzedał się w samej tylko Japonii w nakładzie 109 milionów egzemplarzy.
ARTYKUŁ (KOREA) - Lee Taemin
Lee Taemin (Hangul: 이태민; Hanja: 李泰民 ), urodzony 18 lipca 1993 roku w Seulu w Korei Południowej, jest członkiem popowego zespołu SHINee, podlegającego wytwórni SM Entertainment. Jako najmłodszy w grupie znany jest ze swojego chłopięcego uroku oraz niesamowitych umiejętności tanecznych.
Kariera Taemina rozpoczęła się, gdy wziął on udział w 2005 S.M. Open Weekend Audition Casting. Mając jedyne 12 lat, na castingu rozgromił konkurencję, ujawniając swój zadziwiający talent taneczny. Precyzyjne ruchy i dynamiczny popping młodego chłopca zadziwiły jurorów, którzy postanowili pierwszy raz od dwóch lat przyjąć pod skrzydła SM osobę z castingu.
Taemin został w ten sposób trainee – przez trzy lata szkolony był przez wytwórnię w kategoriach tańca, śpiewu i aktorstwa. Włożył w szkolenie całe serce pomimo tego, że nie było pewny czy SM pozwoli mu zadebiutować. Już w trakcie castingu powiedział „Jeśli zostanę piosenkarzem, będę ciężko pracował i będę starał się jak najmocniej potrafię”. Będąc jeszcze ciągle uczniem, nawet w dni wolne od szkolenia, chłopak od razu po zakończeniu zajęć szkolnych kierował się do budynku wytwórni by ćwiczyć.
W 2008 roku zdecydowano o stworzeniu zespołu SHINee, którego Taemin został członkiem. Grupa zadebiutowała 25 maja 2008 roku z promocyjnym singlem „Noona Neomu Yeppeo”, którego tytuł oznacza „senpai jest taka piękna”.
Taemin od razu podbił serca fanek – idealnie odzwierciedlał styl „słodkiego kōhai”. Jego nieśmiałość i kobieca uroda uznane zostały za niezwykle czarujące i stały się jego znakiem rozpoznawczym.
Zupełnie inne wcielenie chłopaka pojawia się, gdy ten znajdzie się na scenie. Znika wówczas skromny chłopczyk, a pojawia się profesjonalny tancerz i wokalista, hipnotyzujący swoją pewnością siebie. Taemin powiedział kiedyś „Taniec jest dla mnie jak chodzenie. Ludzie chodzą, tak? Ja tańczę. Taemin został niejednokrotnie określony przez członków SHINee jako ten, który pracuje z nich najciężej. Chłopak jest pierwszą osobą, która pojawia się na treningu i zarazem ostatnią, która go opuszcza.
Od zawsze wiadomym było, że posiada on doskonałą kontrolę nad swoim ciałem, inaczej było jednak z jego głosem. W przeszłości podczas występów na żywo stres i nerwy powodowały, że śpiew Taemina był niepewny i można było wyczuć w nim drżenie. Tancerz zdawał sobie z tego sprawę, dlatego oprócz uczęszczania na zajęcia wokalne, obowiązkowe dla wszystkich, dodatkowo poprosił lidera grupy, Onew, aby ten udzielał mu prywatnych lekcji. Postęp Taemina był niesamowity – można było obserwować jak z miesiąca na miesiąc jego głos nabierał stabilizacji jednocześnie rosnąc w siłę.
Kariera SHINee rozwijała się dynamicznie. Zaraz po debiucie wygrali nagrodę Rookie of the month, dwa miesiące później Hot New Star, a był to dopiero początek. W ciągu następnych lat SHINee podbijało listy przebojów coraz to nowszym hitem i zgarniało konkurencji statuetki sprzed nosa. Podczas gdy członkowie zespołu zalewali się łzami po wygraniu kolejnej nagrody, Taemin zawsze z szerokim uśmiechem na twarzy przyjmował rolę pocieszyciela, przytulając czy poklepując po ramieniu. Zdarzało się, że fani zarzucali mu brak uczuć. Jak to możliwe, że podczas gdy cała reszta zespołu nie potrafi przestać płakać, on spokojnie się uśmiecha? Dopiero w jednym z wywiadów chłopak przyznał, że nigdy nie potrafił płakać przed ludźmi i że łzy zachowuje na czas odosobnienia w zaciszu dormitorium zespołu.
Początkiem kariery SHINee w Japonii była ich pierwsza trasa koncertowa SHINee, The 1st Concert SHINee World, która rozpoczęła się 26 grudnia 2010 roku. Pierwszy koncert odbył się w Tokio i jego część była nadawana w Fuji TV. Zespół wydał w czerwcu 2011 roku singiel, 「君は僕の Everything」(Jesteś dla mnie wszystkim), który odniósł wielki sukces. Przez pierwszy dni płyta utrzymywała się w czołówce rankingu Oricon, podbijając nawet singiel Dir En Grey. Na dzień 1 lipca 2011 roku ten singiel sprzedał się w 100 tysiącach egzemplarzy, co dało mu status złotej płyty, jako pierwszemu koreańskiemu zespołowi debiutującemu w Japonii. Niedługo po tym, SHINee wypuściło kolejne dwa single – japońskie wersje piosenek Juliette i Lucifer. SHINee ze wszystkimi trzema singlami znaleźli się w TOP 3 w tygodniowym rankingu listy Oricon. Tym samym wyrównali rekord sprzed 44 lat, kiedy to zagraniczny twórca wydał trzy single, i wszystkie osiągnęły tak wysoki wynik sprzedaży i popularności.
SHINee zyskiwało coraz większą sławę, a Taemin rozwijał się w niesamowitym tempie. Doskonałym na to dowodem było wzięcie przez niego na początku 2012 roku udziału w programie Immortal Song 2, w którym zazwyczaj konkurowały gwiazdy znane ze swoich umiejętności wokalnych. Taemin pozytywnie zaskoczył wszystkich, zaimponował krytykom muzycznym i niejednokrotnie zwyciężał w rywalizacji z o wiele bardziej doświadczonymi wokalistami.
Nowa piosenka zespołu przyniosła ze sobą nowy image – promocyjne zdjęcia do Sherlock’a przedstawiały chłopców w zupełnie innym świetle. Zrywając z wizerunkiem młodszego braciszka, SHINee wzięło udział w sesji bez koszulek, podkreślającej ich dojrzałość. Taeminowi zostały przedłużone włosy, co spowodowało falę żartów w programach rozrywkowych, gdzie prowadzący bili na alarm „Chowajcie się, dziewczyny z girls bandów, Taemin jest piękniejszy od was!”. Problemy chłopaka z wejściem do męskiej toalety i podobne temu nieporozumienia w końcu przekonały stylistów do przywrócenia chłopakowi poprzedniej fryzury.
Kolejnym krokiem w karierze grupy było wydanie japońskiej wersji piosenki Sherlock, a następnie rozpoczęcie w maju 2012 roku trasy THE FIRST JAPAN ARENA TOUR „SHINee WORLD 2012”, która składała sie z 20 koncertów odbywających się w 7 różnych miastach. Zespół pobił rekord osiągnięcia frekwencji dla koreańskiego zespołu na tego typu trasie – na ich koncertach pojawiło się w sumie 250000 osób. Ponieważ baza fanów Japonii jest tak duża, 1 wrześnie 2012 roku został otwarty Oficjalny Japoński Fanklub SHINee – SHINee World J.
Zespół powrócił w październiku do Japonii, by promować kolejny utwór, Dazzling Girl, który zajął drugie miejsce w rankingu Oricon. Niedługo potem, bo 1 listopada, na oficjalnej japońskiej stronie SHINee pojawiła się informacja, że 12 grudnia zostanie wydany kolejny oryginalny japoński singiel – 1000年、ずっとそばにいて (1000 lat, zawsze bądź przy mnie).
Ciekawostki:
- Taemin zadebiutował w aktorstwie jako Lee Junsu w sitcomie „Taehee-Hyegyo-Jihyun!” (kor. „태희혜교지현이!”).
- Zagrał Kim Sung Jae w „Moon Night 90”.
- Taemin pojawił się w telewizyjnym show „Idol Maknae Rebellion” jako gość
- W grudniu 2011 roku, Taemin użyczył głosu w koreańskim filmie animowanym „Koala Kid – The Outcast” głównej postaci.
Część trzecia:
Nowość!! Płatne artykuły oraz materiały naukowe opracowane przez zespół MATSURI. W celu zakupienia prosimy o kontakt mailowy – matsuri.edu@gmail.com . Poniżej przedstawiamy tematy artykułów:
1 „Shokuhin sanpuru”, czyli „plastikowe jedzenie” (食品サンプル) 8 stron
2. Buddyzm i shintoizm w życiu Japończyków – 6 stron